تجهیزات دندانپزشکی به علت آن‌که در فضای داخل دهان مورد استفاده قرار می‌گیرند لازم است حائز ویژگی‌های خاصی باشند. مقاومت به سایش نخستین ضرورت این تجهیزات است. این تجهیزات ضمن تماس با بافت سخت مینای دندان، در محیط اسیدی بزاق دهان قرار دارند؛ لذا به‌طور مداوم در معرض خوردگی نیز هستند. همچنین به علت کاربری آن‌ها در محیط دهان، نباید محل تجمع باکتری‌ها و به‌تبع عامل بیماری باشند. هدف از این چالش، شناسایی و انتخاب پوششی است که دارای ویژگی‌های زیست سازگار و در عین حال دارای خواص کاهش تجمع باکتری، مقاوم به سایش و خوردگی بر روی ایمپلنت‌های تیتانیومی و ابزارهای دندان پزشکی از جنس فولاد زنگ‌نزن باشد.
مته های دندان پزشکی
سوراخکاری استخوان یک عمل جراحی رایج است که معمولا برای پروسه‌های درمانی مختلف نظیر تثبیت شکستگی، لانه‌گزینی دندان و نصب کاشت حلزون از آن استفاده می‌شود. استخوان، ماده‌ای ناهمسانگرد با هدایت حرارتی پایین است. این ویژگی باعث می‌شود در حین سوراخکاری، دمای استخوان بالا برود. مکانیسم سوراخکاری شامل یک ترکیب پیچیده برش و تغییرشکل استخوان در منطقه تماس با مته است. از این رو جهت اطمینان از ایمنی بافتهای اطراف، به ابزار دقیق برش نیاز است. نیروی برش، گشتاور و دما در حین سوراخکاری بایستی زیر سطح بحرانی استئونکروز باقی بمانند. استئونکروز بیماری مرگ استخوان بر اثر نرسیدن جریان خون به بافت زنده آن است و سطح بحرانی برای کمیت‌های ذکر شده، حداکثر مقدار مجاز برای جلوگیری از وقوع استئونکروز محسوب می‌شود.
نخستین متهها در سال 1891 از جنس فولاد زنگ نزن 316L تولید شدند. مته های فولادی مقرون به صرفه و اقتصادی‌اند و عاج را در سرعت‌های پایین به‌خوبی تراش میدهند. لیکن در مورد بافت سختتری مانند مینای دندان، به سرعت کند شده و در هنگام تراش، لرزش ایجاد می‌کنند. این موضوع باعث شده دندان‌پزشکان نسبت به استفاده از این جنس مته ها بی‌میل باشند. لذا خواص سطحی این متهها باید اصلاح شود. بهترین راه برای این کار، اعمال پوشش مناسب و مقاوم به سایش بالا روی سطح متههای فولادی است که علاوه بر مقرون به صرفه بودن، خواص مطلوب را تامین می نماید.
